Over levensbouwers en magische sferen

Lieve jij,

Er zijn zo van die momenten waarop je voelt hoe magisch het leven is, en tegelijkertijd hoe vergankelijk het is. Je zit volledig in het NU, maar tegelijkertijd besef je de schoonheid van je verleden, terwijl je mijmert over de toekomst die nog moet komen (of misschien al is, maar dat is voor de filosofen onder ons 😉).

Herken je dit?

Ik wil graag een moment met je delen waarin ik dat gevoel van magie en vergankelijkheid zo duidelijk voelde.

Afgelopen vrijdag zat ik in de zaal van de school van mijn dochter, Marte, te luisteren naar het koor van de zesdejaars. Terwijl ze samen zongen, was er opeens dat moment… Het geluid vulde de ruimte, de stemmen resoneerden en ik voelde het in elke vezel van mijn lichaam. Het was alsof de tijd even stil stond. Er was zo'n diepe vrede en verwondering in mijn hart, dat ik het nauwelijks onder woorden kan brengen.

Ik weet niet hoe dat met jou zit, maar ik heb iets met muziek… het stroomt door mij. Soms gebeurt het dat bepaalde klanken ineens iets in mij doen ‘aangaan’. Een vonk die zich verspreidt door mijn hele lijf. En op zulke momenten valt alles om me heen weg, kan ik alleen maar genieten en voel ik letterlijk liefde voor het leven. Het klinkt misschien een beetje soft, maar ik probeer het gevoel in woorden te vatten.

Het zijn deze momenten die goud waard zijn, en waarop ik kan terugvallen als het leven even 'bumpy' is. Kunstvormen zoals muziek, woorden (theater), een mooi schilderij, de natuur… alles dat schoonheid en gevoel oproept, kan dit in mij losmaken.