Je bent geen beginner.
Je hebt je sporen verdiend

— in je carrière, in je leven, als professional, moeder, alles-drager.
Je kan prima je mannetje (of beter: je vrouwtje) staan.
Je verzet bergen werk als het moet.
Mondig, zelfstandig, capabel — check.

En toch zijn er momenten dat je je opeens klein voelt.
Zonder dat je precies weet waarom.
Dat stemmetje dat fluistert: “Is het wel goed genoeg?”
Dat blijft je soms tegenhouden, bewust of onbewust.

Soms voel je je niet gezien of gehoord, terwijl je wéét dat je iets te zeggen hebt.
Je zegt soms waar het op staat, maar vaak houdt iets je tegen om het gewoon te doen of zeggen.
Je stelt grenzen… maar soms te laat, te weinig, of helemaal niet.
Je wilt dingen goed doen — té goed wellicht — en dat slurpt bakken energie en kost veel te veel tijd.

Het voelt als een interne strijd tussen het beeld dat anderen van je hebben en hoe jij je vanbinnen voelt.
Alsof je met één voet op het gaspedaal staat… en de andere op de handrem.