Op de bank met mevrouw-altijd-maar-bezig

Op de bank met mevrouw-altijd-maar-bezig

Lieve jij,

Heb jij ook zo genoten van het zonnetje de afgelopen dagen? Heerlijk, hè? Dat doet me altijd spontaan wegdromen en verlangen naar de lente en zomer. Overal hoor je de vogeltjes fluiten, en de eerste krokusjes steken hun kopjes al op. Zalig.

Ondanks mijn drukke dagen, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, neem ik toch de tijd om hiervan te genieten. Ik heb mezelf ooit aangeleerd om écht te kijken en te luisteren als ik buiten ben. Zelfs in een stedelijke omgeving zoals Wilrijk zie ik bloemen, verschijnen er knoppen aan de bomen, hoor ik de vogels fluiten en ruik ik de regen na een bui.

Eerder deze week had ik een uitwisselingssessie met een collega-hypnotherapeut. We doen dat regelmatig, omdat het fijn is én omdat je als hypnotherapeut ook graag zelf eens ‘bediend’ wil worden. Bon, lang verhaal kort: ik zat (in hypnotische staat), op een denkbeeldig bankje in het zonnetje, en naast mij nam mijn altijd-bezige-&-super-gemotiveerde-ik plaats.

Geloof het of niet, maar ik had er weinig mee op. Die vrouw was altijd maar bezig, voortdurend ergens achteraan aan het jagen. Het deed me denken aan zo’n klein kwettervogeltje dat veel te hard met zijn vleugeltjes fladdert om in de lucht te blijven. Ik keek naar haar en dacht: "Nou moe…" 😉

Toen mijn collega vroeg of ik een stukje van haar actiemodus wilde overnemen, bedankte ik daar vriendelijk voor. Maar toen ik het woord ‘gronding’ uitsprak, vroeg zij me om ‘mevrouw-gronding’ erbij te halen. Wat een verschil! Ze was groot en krachtig. Toen ze naast me ging zitten, voelden mijn benen meteen zwaar, alsof de zwaartekracht verdubbeld was. Maar het voelde zó stabiel en rustgevend. In dát gevoel wilde ik best even blijven hangen.