Hoe oud ben jij eigenlijk?

Lieve {{voornaam}},

Een week geleden was het infodag aan de meeste hogescholen in Vlaanderen — ook bij ons, waar ik lesgeef en studenten begeleid. Ik mocht die dag mijn afstudeerrichting vertegenwoordigen. Het was al heel wat jaren geleden dat ik hieraan deelnam.  

Dit jaar voelde het toch nét iets anders dan anders. Ik geef les (o.a.) in het eerste jaar, en sommige studenten in mijn klas zijn intussen even oud als mijn oudste dochter. Letterlijk. Ze zouden dus evengoed mijn kind kunnen zijn.
Bovendien: binnen minder dan twee maanden zwaait mijn jongste dochter haar middelbaar af (thank god 🙏). 

De studenten die ik vorige zaterdag zag binnenwandelen? Dat zijn dus haar jaargenoten.
Meestal komen jongeren niet alleen naar zo’n infodag. Ze brengen ouders mee. Ouders zoals jij en ik. Soms zelfs een tikje jonger — ik was immers al de dertig voorbij toen ik voor het eerst mama werd.

En terwijl ik naar die studenten-in-spé kijk, dwaalt mijn blik spontaan naar hun ouders… en ik denk: "Oei… zie ik er ook zo uit?!” 😅

Die leeftijd, ja, die begint zich stilaan écht te tonen.
Misschien herken jij dat gevoel wel.
Dat moment waarop je ineens beseft: “Wacht, ben ik nu… die generatie geworden?”

Misschien ren jij nu ook naar de spiegel. Of misschien haal je gewoon je schouders op — je wist het al, je bent al door deze fase gegaan & laat het lekker langs je heen glijden.

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet...

Voor alle duidelijkheid: ik vind het eigenlijk niet erg om ouder te worden. 

Maar toch vraag ik me af: “Zie ik er écht al zo uit?”

Dit zijn zo van die momenten waarop je jezelf even ziet met andere ogen. Of waarin je zou willen inzoomen op je gezicht en zachtjes aan je kaaklijn voelen: “Is die altijd zo geweest?”
En nee, niet om te klagen. Gewoon… om te beseffen dat we onszelf vaak zien door de bril van wie we denken dat we zijn. En (ik denk ook nog steeds in het ‘echt’ maar zeker) in mijn hoofd valt dat beeld eigenlijk best mee. 😊